‘Assalamoe aleikum!

Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed waar ik beginnen moet. Het is nogal veel om te vertellen en ik heb er heel lang over gedaan om te komen waar ik nu sta. Allereerst, mijn islamitische naam sinds mijn bekering is Samira en ik ben 17 jaar. Graag zou ik mijn verhaal met jullie willen delen om In Sha Allah (als God het wil) andere mensen te kunnen inspireren.

Lieve broeders en zusters, ik ben opgegroeid in een ongelovig gezin. Ik woonde samen met mijn moeder, vader en mijn 4 jaar jongere zusje. Mijn ouders zijn 18 jaar samen geweest en hebben er altijd het beste van gemaakt. Ik heb als kind zijnde nog nooit zoveel liefde gekend als in die tijd. We deden leuke dingen en maakte samen altijd verre reizen in de zomer naar onder andere islamitische landen. Van alle culturen die ik van kleins af aan heb meegekregen tijdens onze reizen voelde ik me al heel erg aangetrokken tot de islam.

Toen ik 9 jaar was sloeg alles om. Mijn ouders zijn wegens omstandigheden helaas uit elkaar gegaan. Ik was totaal verslagen op het moment dat ik dit slechte nieuws te horen kreeg. Nooit had ik dit aan zien komen, ik dacht dat mijn ouders namelijk gelukkig waren. Het is toen erg snel gegaan allemaal waarbij iedereen moest wennen aan nieuwe aanpassingen. Mijn zusje en ik gingen samen bij mijn moeder wonen terwijl mijn vader achter bleef in het ouderlijk huis. Dit was voor iedereen erg zwaar… Mama raakte in een depressie en kon weinig tot niks meer waar ze voorheen geen moeite mee had. Papa ging juist meer afleiding zoeken om zijn gevoelens te onderdrukken. Mijn zusje was zichzelf heel erg aan het verzetten tegen de situatie.

Toen kwam ik, het was voor mij een fase waarbij de puberteit al erg vroeg begon. Alleen was hier vanwege alle omstandigheden weinig ruimte voor om me te kunnen ontwikkelen zoals andere leeftijdsgenoten dat deden. Bij mama thuis werden we ook vaak ineens anoniem gebeld om ons dwars te zitten. Later bleek dit iemand uit de familie te zijn. Hierdoor is er een grote ruzie ontstaan en hebben we sinds die dag geen contact meer met heel onze familie. Gelukkig voor mijn moeder leerde zij in deze tijd een nieuwe man kennen die altijd voor haar klaar stond en echt onze steunpilaar binnen het gezin was. Tot de dag van vandaag zijn ze nog samen en is mijn moeder voor het eerst in haar leven getrouwd. Bij mijn vader was het een ander verhaal. Ik was altijd papa’s kindje, maar uiteindelijk eindigde hij met een vrouw die niet een heel positieve invloed had op ons gezin. Ze hield niet van moslims, dus zo werd mij ook ineens verboden om met moslims om te gaan. Alles ging zoals zij het wilde en dit heeft ertoe geleid dat ik 4 jaar lang geen contact meer had met mijn eigen vader.

In de tijd dat dit me werd verboden, kwam ik zelf op een school waar veel moslims zaten. Vaak is het zo dat wanneer je een kind iets verbiedt, zij toch nieuwsgierig wordt. Zo ben ik me juist gaan openstellen en raakte ik bevriend met een aantal islamitische meisjes. Toen ik ze wat beter leerde kennen, zag ik dat ze op een heel andere manier leefden dan hoe ik zelf gewend was en dit wekte bepaalde vragen bij mij op. Ik vond dit interessant en besloot om mij te gaan verdiepen in de islam. Dit deed ik stapje voor stapje, omdat ik het best spannend vond en ik niet zo goed wist hoe ik dit moest aanpakken. Ineens ging ik me afvragen waarom ik eigenlijk ongelovig was opgevoed. Waarom besta ik eigenlijk en waar leef ik voor? Wat gebeurt er als ik straks dood ga?

Zo ben ik de Koran gaan lezen en daar is mijn zoektocht begonnen. Ik zat op mijn bed met de Koran in mijn handen en Subhan Allah (verheven is Allah), ik had het gevoel dat ik niet alleen in de kamer was. Destijds had ik een tv op mijn kamer. Heel simpel, het lampje brandde rood als het uit stond en het brandde groen als het werd aangezet. Op het moment dat ik de Koran opensloeg en wilde gaan lezen, brandde het lampje op mijn tv plotseling groen terwijl het beeld niet aanging. Pas nadat ik een aantal bladzijdes gelezen had en ik de Koran had weggelegd, werd het lampje weer rood. Dit is voor mij echt een teken geweest.

Ik was altijd al overtuigd van het feit dat toeval niet bestaat en daarom wilde ik overal een verklaring voor. Hoe meer ik mij ging verdiepen, hoe meer antwoorden ik kreeg op al mijn vragen. Alles maar dan ook alles wat ik met mijn ogen gelezen heb en waar ik onderzoek naar heb gedaan was voor mij logisch. Ik merkte dat ik veel meer van mezelf ging houden en dat ik liefdevoller kon kijken naar de mensen om mij heen. Alles is geschreven en daarom gebeurt alles met een reden. Toen ik dit besefte, leek mijn leven steeds beter te gaan. Mijn vader zag in waar hij al die jaren mee bezig was. Hij miste zijn kinderen en heeft na 6 jaar zijn relatie verbroken.

Een tijdje hierna leerde ik een meisje kennen wiens oom een imam is. Met hem heb ik een heel goed gesprek gehad en eigenlijk vanaf dat moment wist ik dat ik de islam wilde omarmen. Alleen wat hield me tegen… Alle negativiteit in de media die de islam in een slecht daglicht zet. Terroristen… Een multiculturele samenleving waarin toch niet iedereen open lijkt te staan voor verschil. Wat zouden de mensen om mij heen denken als ik kies voor iets wat mij gelukkig maakt en mij vervolmaakt? Veel mensen zullen deze vraag misschien in het algemeen stellen, maar maken uiteindelijk toch de keuze om anderen gerust te kunnen stellen en zo geaccepteerd te worden. Zo heb ik ook een lange tijd geleefd, maar dit heeft me heel erg uitgeput.

Uit de islam haalde ik mijn kracht en waarom zou ik nog de mensen om mij heen tevredenstellen als ik er zojuist ben achtergekomen dat ik Allah tevreden wil stellen? Aan de hand daarvan heb ik mijn beide ouders verteld dat ik mij tot de islam wilde bekeren. Mijn moeder had hier even moeite mee, omdat ze bang was dat ze haar dochter zou kwijtraken en mijn vader zei tegen me dat hij zich schaamde voor mij als zijn dochter, die zich interesseerde in iets waar hij zelf niks mee te maken wilde hebben. Alle negativiteit heeft hij na 6 jaar aan de kant geschoven, maar de negatieve denkwijze over de islam was gebleven terwijl hier voorheen nooit sprake over was. Bijzonder hoe mensen elkaar zo kunnen beïnvloeden. Het was aan mij om hier iets mee te doen!

Niet veel later ben ik bekeerd door dezelfde imam die mij al het goede advies heeft gegeven. Dit voelde echt alsof ik letterlijk herboren werd. Bij mijn geboorte wilde mijn moeder me heel graag Samira noemen, alleen was mijn vader het er toen niet mee eens. Dus toen ik uiteindelijk mijn moeder het nieuws vertelde na mijn bekering zei ik tegen haar dat ze een dochter heeft gekregen met de naam Samira. Ze keek me raar aan en toen vertelde ik dat ik was bekeerd, dit heeft toen veel emoties opgewekt bij haar. Mijn wereld ziet er zo onwijs anders uit nu, op een zeer positieve wijze. Ik ben nu ruim 2 maanden bekeerd en raad eens? Ik ben weer papa’s kindje en de band met mijn moeder is sterker dan ooit. Alhamdu lillah! (dank aan God)

Met vriendelijke groeten,
Samira